Βρίσκεται στο ΒΔ μέρος του χωριού και πρέπει να λειτουργεί από τότε που χτίστηκε η εκκλησία στον ίδιο τόπο. Χωρίζεται από την εκκλησία με μικρό τοίχο ύψους ενός και μισού μέτρου, καθώς περνάς από το περίβολο της εκκλησίας και μετά ανεβαίνεις δεκαριά σκαλιά για να εισέλθεις στο χώρο του νεκροταφείου. Είναι ο ιερός χώρος όπου αναπαύονται “ οι εν κυρίω αποδημήσαντες” οι αδελφοί μας που αναπαύονται στον αιώνιο ύπνο. Εκεί λοιπόν οι αδελφοί συνέχεια από τότε που κτίστηκε το χωριό στην τοποθεσία αυτή, θάβονται μέχρι σήμερα. Εξαίρεση αποτελεί ένα μικρό διάστημα κατά την περίοδο του μακεδονικού αγώνα, περίπου τεσσάρων χρόνων, όταν οι εξαρχικοί του χωριού έθαβαν τους νεκρούς τους στο ΒΑ μέρος όπου είναι σήμερα κτισμένη η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μοναστήρ).Την ιερότητα του χώρου που είναι το κοιμητήριο καθιερώνει ο ιερός ναός της Αγίας Παρασκευής καθώς και οι σταυροί των τάφων. Είναι ο χώρος της αόρατης και θριαμβεύουσας εκκλησίας. Κηδείες, μνημόσυνα, σαρανταλείτουργα αφιερώματα γίνονται στο χώρο αυτό όπου τα τελευταία χρόνια έχει κτισθεί ειδική αίθουσα τελετών.
Οι λειτουργίες, τα διακονήματα και οι δωρεές υπηρετούν την αιώνια μνήμη τη διάρκεια και την υπέρβαση του φόβου του θανάτου. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται το θάνατο.
Η σκέψη του και ο καθημερινός πόνος ημερεύουν τον άνθρωπο. Η γέννηση και ο φυσικός θάνατος είναι τα όρια του προσωπικού χώρου και του χρόνου. Μετά την επίγεια αυτή χωροχρονική κατάσταση η αναμονή της Ανάστασης “ για τους οψόμενους το πρόσωπον αυτού”. (Αποπ. 22,5.4)
Από την εργασία του Λεωνίδα Ζώλη με τίτλο: "Σκοπιά, ιστορία και παράδοση"
